هدف از ایجاد این وبلاگ

ما غائب او منتظر آمدن ماست سلام بر آل یاسین ! سلام بر تو که ندیده تورا عاشق شدیم . شاید اگر از جنس آب بودی نامه ام را بر رود می نوشتم ،اگر از خاک بودی بر گلبرگهای یک گل سرخ ،اما تو از جنس دلی ،ومن باید بر پاره های دلم حرف هایم را بنویسم هر صبح به شمشادهایی که از دفتر شعرم سرک می کشند سلام می کنم وآنقدر شانه های خسته خورشید را تکان میدهم تا از خواب بیدار شود... حرفها که تکراری می شوند ،غصه ها که عادی می شوند ،وقتی که حتی اتقاق ها معمولی می شوند ،بارانها از سر تکرار می بارند وبهارها از سر عادت گل می کنند وقتی همه روزها تقویمت مثل هم می شوند ،شنبه با جمه فرقی نمی کند ،زمستان با بهار،امسال با پارسال !وقتی به آسمان یک جور نگاه می کنی ،و حتی به خدا ! و می خواهی زندگی را به خودت سخت نگیری تا زندگی بر تو سخت نگیرد ،ولحظه ها روال عادی خودشان را داشته باشند ،بهار هر وقت دلش خواست بخندد و زمستان هر وقت خواست دلش بگیرد ؟!!!!....آن وقت مثل سنگریزه ای در دل کوه گم می شوی بدون آنکه حتی لحظه ای در حافظه ای ثبت شده با شی اما به خاطر خدا هم که شده اینقدر مثل مرداب در خودت غرق نشو و کمی هم جرأت دریا شدن داشته باش . در روز قیامت از ما خواهند پرسید، چطور برای تجارت ،کسب ومنافع دنیوی خود هزاران راهکار وشیوه تبلیغاتی ونطق های زیبا را ارائه می دادی( ؟)و استعداد بیان نمودن وکار کردن را داشتی در صورتی که من (خدا)روزی تورا ضمانت کرده بودم وبا تلاش معمولی نیز به آن می رسیدی ،ولی درمورد کسب وتجارت واقعی و اصلی که هدف از خلقت همین بود ومعیار بهشت وجهنم رفتن هم همین است(یعنی یاد امام) نمی توانستی قدمی برداری وتبلیغی از لحاظ مالی وبیانی داشته باشی ؟ در صورتی که این تجارت را واجب وامر به تلاش وجستجو کردم .هر کسی باید این جواب را در همین دنیا آماده سازد که آنجا بتواند ازعذاب الهی نجات ، وبه رضوان حق تعالی دست یابد. سالها فکر من این است وهمه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم نگارا !تو را دوست می دارم و قسم بر چشمانت که این بار دروغ نمی گویم وبه یاد جمعه ای که پشت سر تو نماز ظهر را اقامه می کنم هر هفته، جمعه ازتو می نویسم واز غم و دلتنگیهای که بی تو بردلم نشست برایت می نویسم ،من منتظرم ،منتظر روزی که با آمدنت به تمام دلتنگی هایم پایان بخشی و تکه های شکسته قلبم را پیوند زنی ... عشق مانند هوا همه جا ، جاریست تو نفس هایت را؛ قدری جانانه بکش به امید شنیدن صدای دلربای انا بقیّة الله... آفتابا ! تو پیدایی واین ماییم که گمشد گانیم